Wieża Hudaybah

Przez wieki dorodne sady daktylowe w Nakheel stanowiły kluczowe źródło pożywienia i wody. Wielu ludzi żyło pod parasolem cienia rzucanego przez oazę, a w lecie ściągali do niej inni, by uciec przed bezlitosnym upałem i dokuczliwą wilgotnością. Ludność mieszkała przede wszystkim w chatach z gliny i plecionych z liści palmowych (zwanych arisz), natomiast tutejsi szejkowie woleli domy z kamienia.

Wieża Hudaybah pierwotnie stanowiła część większego kompleksu budynków, który dawno temu został zburzony. W ulepszonych, prestiżowych budowlach z kamienia znajdowały się salon i pokój gościnny. Te budynki stanowiły one też system obronny całego kompleksu.

Wieża centralna posiada przyłączone pomieszczenie po wschodniej stronie. Klatka schodowa prowadzi z pokoju gościnnego na pierwsze piętro, gdzie szejkowie przyjmowali gości. Otwartą platformę na dachu pierwotnie okalały blanki i strzelnice służące obronie kompleksu. Punkt obserwacyjny i inne rozwiązania dodatkowo umacniały obronę.

Parter późniejszej przybudówki do ściany wschodniej wykorzystywano jako skład, a na pierwszym piętrze znajdował się salon i łazienka, do których wchodziło się z sali majlis. Weranda na przedzie obu budynków zapewniała zacienienie parteru. Dach, na który można było wejść z sali majlis oraz salonu, wyposażony był w platformę do spania w gorące letnie noce.

Większa wieża kompleksu, meczet oraz budynki mieszkalne zostały odrestaurowane kilka lat temu.

Wstęp na to stanowisko archeologiczne możliwy jest wyłącznie w towarzystwie członka zespołu z Departamentu Zabytków i Muzeów.