Al Jazirah Al Hamra

Na przełomie wieków wioska liczyła około 500 domów i była zamieszkiwana przez plemię Zaab. Szejk Rajib bin Ahmed Al Zaabi, władca Jazirah Al Hamry w 1820 roku, był jednym z czterech niezależnych sygnatariuszy oryginalnego traktatu z 1820 r.  między Omanem Traktatowym a Brytyjczykami po bitwie o Fort Dhayah w 1819 roku.

Al Jazirah Al Hamra była kiedyś wyspą pływową podzieloną na dwie części, mniejszą – północną – zwaną Umm Awaimir i południową – Manakh. Plemię Zaab utrzymywało flotę 25 łodzi do połowu pereł oraz hodowało około 500 owiec i 150 sztuk bydła do czasu załamania się przemysłu połowu pereł w latach dwudziestych XX wieku.

Archeolodzy zarejestrowali odkrycie w Al Jazirah Al Hamrze starożytnego meczetu z 20 kopułami, który jest przedstawiony na brytyjskiej mapie z 1820 roku. Wąskie uliczki łączyły domy z sukiem i meczetem. Architekci wykorzystali tu zwykłe i ozdobne łuki oraz inne wrażliwe na upływ czasu elementy dekoracyjne w misternych gipsowych płytach. W rezydencji z wieżą wiatrową znajduje się podręcznikowy przykład łapacza wiatru, znanego także pod nazwą „barjeel” – pasywnego systemu wentylacji i chłodzenia. Wioska Al Jazirah Al Hamra została wpisana na Światową Wstępną Listę Dziedzictwa Kultury UNESCO; reprezentuje ona tysiące lat rozwoju klasycznej architektury warstw społecznych i planowania miast na Bliskim Wschodzie.

W latach 1968-1971, niedługo po odkryciu ropy naftowej, mieszkańcy stopniowo opuszczali wioskę Al Jazirah Al Hamra. W muzeum nie ma obsługi, więc zalecana jest ostrożność.

Wiele budynków popadło w ruinę lub ma uszkodzenia. Zwiedzający proszeni są o niewspinanie się na budynki i niewchodzenie do nich, gdyż mogą być niestabilne. Zabrania się zabierania czegokolwiek z chronionego obiektu, a ze względów bezpieczeństwa zaleca się, aby odwiedzać go tylko w godzinach dziennych.