Falayah

Obiekt Falayah wybudowano w XVIII wieku i służył wówczas za letnią rezydencję panującej rodziny Quwasim. W gorące letnie miesiące to cudowne, zaciszne miejsce otoczone bujnymi sadami daktylowców zapewniało wytchnienie od wielkomiejskiego życia w Ras Al Khaimah.

W tym miejscu rozegrały się ważne wydarzenia historyczne takie jak wojna między plemionami Qawasim a siłami brytyjskimi i omańskimi w 1819 roku. Latem 1820 roku rządzący na wybrzeżu zatoki szejkowie oraz rząd brytyjski podpisali w forcie Falayah traktat pokojowy, aby spacyfikować państwa nad zatoką. Uważa się, że stanowił on fundament, na którym powstały Zjednoczone Emiraty Arabskie.

Tutaj dostępna jest broszura na temat tego miejsca stanowiącego dziedzictwo historyczne.

Dziś w forcie Falayah znajdują się trzy obiekty: meczet w zachodniej dzielnicy, kamienna wieża w centrum oraz ulokowany na wschodzie budynek główny, w którym znajdowały się pomieszczenia mieszkalne.

Ten ostatni zwany jest haremem i obejmuje prywatną przestrzeń z szeregiem pokoi oraz wieżę z suszonej cegły. Wieża posiada dwoje drzwi po obu stronach i najprawdopodobniej służyła za prywatne wejście do kompleksu. Wchodzące w jego skład pomieszczenia były wykorzystywane jako pokoje gościnne lub dzienne zwane majlis, salony oraz stajnie.

Pokaźna kamienna wieża wznosi się na zachodniej stronie pomniejszego dziedzińca, który był przestrzenią publiczną. Traktat z 1820 roku podpisano być może w pokoju gościnnym na pierwszym piętrze. Wieża górująca w centrum stanowiła najważniejszy obiekt obronny, a mieszkańcy mogli w razie potrzeby zabarykadować wejście ogromną belką. Żołnierze zajmowali stanowiska na zwieńczonych blankami murach oraz przy otworach na najwyższym piętrze, by walczyć i chronić rezydencję.

Rodzina Quwasim i lokalni mieszkańcy korzystali z meczetu w każdy piątek, by odmawiać modlitwy. W jego skład wchodzi częściowo zadaszony dziedziniec oraz sala modlitewna oświetlona promieniami słońca wpadającymi przez nisko rozlokowane okna i wentylowana za pomocą niewielkich otworów wydrążonych u góry ścian. We wschodnim skrzydle meczetu znajduje się platforma wykorzystywana do porannych i wieczornych modlitw na wolnym powietrzu. Z wysokiej minarety nawoływano do modlitwy o różnych porach dnia. Co ciekawe takie minarety nie były powszechne w regionie aż do ich wprowadzenia w XX wieku. To jeden z niewielu przykładów tradycyjnych meczetów, jakie przetrwały w Zjednoczonych Emiratach Arabskich.

Wstęp na to stanowisko archeologiczne możliwy jest wyłącznie w towarzystwie członka zespołu z Departamentu Zabytków i Muzeów.